Rivaliteit tussen Ghana en Nigeria niet nieuw.

Ghana-fan symboliseert het gehoopte wedstrijdverloop

Ghana-Nigeria, een droomwedstrijd als halve finale voor de Afrika Cup. De twee Engelstalige West-Afrikaanse landen kennen een geschiedenis van rivaliteit op het voetbalveld. Ik maakte er kennis mee in 2001.

Het is nu nauwelijks meer voor te stellen, maar Ghana speelde voor 2006 nog nooit op een WK.  De eerste WK kwalificatie die ik van dichtbij meemaakte, was de zoveelste die mis ging voor de Black Stars. Ooit schreef ik er, bijna negen jaar geleden mijn allereerste voetbalverhaaltje over.  De rivaliteit tussen Ghana en Nigeria is uiteraard nog ouder.

Voetbal en traangas: een slechte combinatie

[Eerder verschenen elders op internet]

De tragische gebeurtenissen in Ivoorkust, waarbij 22 doden vielen, vormen helaas geen uitzondering in Afrika. De politie weet over het algemeen slecht raad met grote massa’s. Agenten gebruiken traangas volkomen onbezonnen. Ik was persoonlijk getuige van het dramatische gevolg van politieoptreden tijdens een wedstrijd die goed voorbereid leek.

Accra Sport Stadium heet tegenwoordig het Ohene Djan Stadium

Ik ga terug naar het jaar 2000, de Afrikaanse Champions League overwinning van de Accra Hearts of Oak. (Lees ook het uitgebreide verslag, dat eerder in Hard Gras verscheen.) Het is de beslissende wedstrijd op 14 december. ‘Phobia’, zoals de club in de volksmond heet, kan niet verliezen. Het is ‘onmogelijk’ dat tegenstanders meer dan 1 keer scoren in Accra, dat weet iedereen. Hearts wonnen de eerste finalewedstrijd, de uitwedstrijd in Tunis tegen Esperance verrassend met 1-2. De tweede finalewedstrijd, thuis in Accra lijkt een zekerheidje. Maar een Ghanese overwinning ligt niet bij voorbaat vast.

Hoop voor Hearts: nieuwe president, nieuwe kansen

“If there is anyone out there who still doubts that Ghana is a place where all things are possible; who still wonders if the dream of our founders is alive in our time; who still questions the power of our democracy, tonight is your answer.”

Atta Mills, president van Ghana

Zo zou de ‘acceptance speech’ van de nieuw verkozen president Atta Mills van Ghana deze week kunnen klinken. De democratische pendule zwaait heen en weer. Ook in het voetbal zou nu de macht wel weer kunnen gaan verschuiven.

De ogen van het continent waren weer gericht op Ghana. Na de African Cup of Nations in januari en februari 2008, waren het in december de presidentsverkiezingen die de aandacht opeiste. Na het debakel in Kenya, de catastrofe in Zimbabwe en de staatsgreep in Guinea was het voor Afrika meer dan tijd om vreedzame verkiezingen te laten zien. De voorkeur van het volk, respect voor de stembus, werkende democratie. Dat was hard nodig om de ontstane vlekken op het beeld van omhoogkruipend Afrika weg te poetsen.

De draad oppakken na de ramp

Hearts of Oak - Kotoko, spannender kun je het niet krijgen in Ghana

[Verschenen september 2001 in JOHAN]

Met rituele handelingen wordt het onheil verdreven dat de grootste ramp uit de geschiedenis van het Afrikaans voetbal veroorzaakte. Een fetisjpriester zuivert met gebeden en het offeren van schnaps de grond van het Accra Sports Stadium die bevlekt was geraakt met het bloed van de slachtoffers. Honderd zesentwintig personen kwamen om het leven op 9 mei 2001 nadat paniek uitbrak, toen de politie traangasgranaten afvuurde om woedende fans te kalmeren. Ze waren woedend omdat hun club, Asante Kotoko, wellicht ten onrechte had verloren van de Hearts of Oak.

Hearts of Oak kampioen van Afrika

Eerder verschenen in Hard Gras, 2000

In een wedstrijd die gekenmerkt werd door vele incidenten heeft Accra Hearts of Oak de Afrikaanse ChampionsLeague weten te winnen. Na de uitwedstrijd tegen Esperance in Tunis reeds verrassend met 1-2 te hebben gewonnen heeft ‘Phobia’ ook de tweede wedstrijd in eigen huis met slechts ogenschijnlijk gemak met 3-1 weten te winnen.

De Tunesische keeper verwondde zichzelf...

De meest prestigieuze Afrikaanse Cup voor clubteams komt daarmee voor slechts de derde maal in zeventien jaar in West Afrika terecht. Vanaf 1984 regeerde afwisselend de Noordafrikaanse landen Egypte, Marokko, Algerije en Tunesië over het continent, tussendoor slechts in 1995 onderbroken door de Orlando Pirates uit Zuid-Afrika en twee jaar geleden door Asec Mimosas uit Cote D’Ivoire. De overwinning van de Ghanezen is echter niet alleen om die reden opmerkzaam. De titel markeert het einde van een merkwaardige, vaak heroïsche toernooi.